22 czerwca 1240 roku wojska Fryderyka II wraz z Saracenami plądrowały miasta Italii. Gdy dotarły do Asyżu, chciały zdobyć klasztor Św. Damiana, gdzie mieszkała Klara wraz ze swoimi współsiostrami. Kiedy Klara, która poważnie chora leżała w łóżku, dowiedziała się o niebezpieczeństwie, natychmiast podniosła się, wzięła w ręce cyborium z konsekrowaną Hostią i modliła się wraz z innymi klaryskami: „Panie, proszę Cię, wejrzyj na Twoje służebnice, ponieważ ja nie mogę ich ochronić. Powierzam je Tobie. Chroń je, aby nie dostały się w ręce niewiernych. Boże, miej litość i nad tym miastem, które żywi nas z miłości do Ciebie”.

W czasie trwania tej modlitwy zakonnice usłyszały głos dziecka, który dobiegał z cyborium. „Nie martw się Klaro, Ja je zawsze ochronię. Dzięki Tobie nad miastem również roztoczę mą opiekę” – rzekł Zbawiciel.

Wówczas Klara wzięła Najświętszy Sakrament i pokazała go barbarzyńcom. Jasność, która biła od monstrancji, powaliła Saracenów na ziemię. Wkrótce też okupanci opuścili miasto.